شبانه !

شاهدِ مرگِ خویش بود

پیش از آن‌که مرگ از جامش گلویی تر کند.

اما غریوِ مرگ را به گوش می‌شنید

(انفجارِ بی‌حوصله‌ی خفّتِ جاودانه را

در پیچ‌وتابِ ریشخندی بی‌امان):

«ــ رها می کنمت در برزخِ احتضار تا بکِشی!

ننگِ حیاتت را

تلخ‌تر از زخمِ خنجر

بچشی

قطره‌به‌قطره

چکه‌به‌چکه...

تو خود این سُنّت نهاده‌ای

که مرگ

تنها

شایسته‌ی راستان باشد.»