هایکو ،شبانه‌

ماه در افق فرو شده ‌‌است.
آن‌‌چه به جای مانده
تنها چهار گوشه‌‌ی میز است.

+این شعر مرثیه‌‌یی است در مرگ پدر كی‌‌كاكوُی شاعر، كه در اینجا چون ماه نشان داده ‌‌شده ‌‌است. او پشت این ‌‌میز، می‌‌نشست.

چهار گوشه‌‌ی میز رمز چیزی نیست.

در مقابل دایره‌‌ی كامل ماه، كه هر روز برمی‌‌آید و فرو می‌‌رود، این چهار گوشه‌‌ی میز چیزی جاوید و بی‌‌تغییر است،

نه زیبایی است و نه حقیقت، بلكه چنینی چیزها است.