داستایفسکی!

‍

می‌دانم اگر قضاوت نادرستی در مورد کسی بکنم، دنیا تمام تلاشش را می‌کند تا مرا در شرایط او قرار دهد تا به من ثابت کند

در تاریکی، همه‌ی ما شبیه یکدیگریم...

تسخیر شدگان/داستایفسکی

پ.ن:حقیقتا من چنین چیزی رو، هم به لحاظ ظاهری و باطنی عمیقا تجربه کردم و احتمالا این حس یگانه ترین حقیقت دنیای ذهنی و روحی من باشد ...

آدمی چطور به چیزی علیه خود و خویشتن خویش استحاله می‌شود و لحظاتی ناباورانه فرا می رسند که خیالبافی های کودکانه و رویاهای کمالگرایی رنگ می بازند و تمام مرزبندی بندی های حسی،اخلاقی،انسانی و... پوچ و بی مزه و مسخره کاملی می شوند

آدمی در لحظه ای از همه چیزی دست می کشد و تن به مکانیسم حیوانی بقا می‌دهد بدون هیچ باوری و یقینی و یاس این حقیقت ابدی محض غلبه می‌کند ...موجود منفعل،درمانده و خالی از هرگونه رویا زدگی و اوهام حیوانی که برای فقط نفس کشیدنش دم تکون میدن

و این حقیقت ناگزیر انسان است